Zo gauw iemand de behoefte voelt om gedachten over zichzelf of over de wereld over te dragen naar andere mensen, dan heeft die persoon een symbolensysteem nodig waarmee alle informatie die hij of zij kwijt wil zich laat communiceren.
Maar mensen zouden er niet in slagen ook maar iets van hun ervaringen duidelijk te maken aan vrienden en bekenden, als deze andere mensen niet hetzelfde symbolensysteem zouden hanteren om hun ervaringen in uit te drukken.
Als iemand zijn of haar ervaringen zou beschrijven aan de hand van een reeks symbolen die niemand anders kent, dan zou ook niemand anders die persoon begrijpen. Het uitwisselen van betekenisdragende informatie vraagt dus dat er een symbolensysteem gehanteerd wordt, waarvan de symbolen én de regels voor combinaties en aanduidingen van die symbolen aan alle leden van de groep bekend zijn die het symbolensysteem willen gebruiken.
De kunsttalen die logica en mathematica ontwerpen, zijn voorbeelden van dergelijke symbolensystemen. Maar een bepaalde manier van muzieknotatie ook, net zo goed als een programmeertaal, of een vorm van gebarentaal. Die talen maken het uitwisselen van heel specifieke informatie mogelijk. Je ziet er trouwens ook aan dat een symbolensysteem niet per se iets met woorden van doen hoeft te hebben.
Het meest vanzelfsprekende voorbeeld van een symbolensysteem is de natuurlijke of alledaagse taal. Zo'n taal groeit en ontwikkelt zich voortdurend in een taalgemeenschap. De mensen die opgroeien in die taalgemeenschap leren via deze taal hun ervaringen met de werkelijkheid te ordenen, de gedachten en gevoelens over die ervaringen te verwoorden en aan anderen mede te delen. Alleen door middel van taal kunnen mensen van het verleden leren en het geleerde aan anderen overdragen. Zonder taal zou een samenleving onmogelijk zijn.